کد مطلب:329537 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146
خطابه زینب (س ) در کوفه
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
پس از شهادت امام حسین (ع )، بلافاصله امانت بزرگ پی گیری راهش ، به دوش زینب كبری (س ) گذارده شد و او با سخنان آتشین خود، خفتگان را بیدار و یاغیان و سركشان را رسوا می كرد.
هنگامی كه كاروان اسیران ، در آن جو پر از ظلم و خفقان به كوفه رسید، زنان و مردان و كودكان كوفه در دو طرف مسیر صف كشیده بودند و نظاره می كردند. برخی ناراحت و برخی بهت زده و گروهی نیز از شدت تاءثر اشك می ریختند. حضرت زینب نگاهی به مردم افكند و با اشاره خواست همه سكوت كنند. آن گاه با شجاعتی بی نظیر و علی وار به سخنرانی ایستاد:
((هان ، ای مردم كوفه ! ای اهل نیرنگ و فریب ! گریه می كنید؟!ای كاش هیچ گاه اشك چشم هایتان تمام نشود و هرگز ناله هایتان خاموش نگردد. همانا مثل شما مثل زنی است كه رشته خویش را پس از خوب بافتن ،
پنبه نماید. شما سوگندهای خود را دست آویز فساد، در میان خویش قرار دادید.
((هان ! آگاه باشید! چه بد است آن بار گناهی كه بر دوش گرفته اید.
و عار شدید ننگی كه هیچ گاه لكه آن از دامن خود نتوانید شست و چگونه می توانید این ننگ را بشویید كه نواده خاتم پیامبران و معدن رسالت را كشتید، در حالی كه او مرجع رفع اختلافها و راهنمای زندگی تان بود و سرور و سالار جوانان اهل بهشت . گناهی بس بزرگ و كاری بسیار شوم مرتكب شده اید.
((آیا تعجب می كنید اگر آسمان خون ببارد؟ آگاه باشید كه چه بد و زشت بود آنچه نفستان به شما فرمان داد كه هم خدا را بر شما خشمگین نمود و هم در عذاب جاودانه خواهید بود.
((آیا می دانید كه كدام جگری را شكافتید؟ و چه خونی را ریختید؟ و كدام پرده نشینانی را از پرده بیرون كشیدید؟ كاری بس زشت و منكر مرتكب شدید كه نزدیك است آسمان ها از هول آن فرو ریزند و زمین بشكافد و كوه ها از هم متلاشی گردند.))(141)
پس از شهادت امام حسین (ع )، بلافاصله امانت بزرگ پی گیری راهش ، به دوش زینب كبری (س ) گذارده شد و او با سخنان آتشین خود، خفتگان را بیدار و یاغیان و سركشان را رسوا می كرد.
هنگامی كه كاروان اسیران ، در آن جو پر از ظلم و خفقان به كوفه رسید، زنان و مردان و كودكان كوفه در دو طرف مسیر صف كشیده بودند و نظاره می كردند. برخی ناراحت و برخی بهت زده و گروهی نیز از شدت تاءثر اشك می ریختند. حضرت زینب نگاهی به مردم افكند و با اشاره خواست همه سكوت كنند. آن گاه با شجاعتی بی نظیر و علی وار به سخنرانی ایستاد:
((هان ، ای مردم كوفه ! ای اهل نیرنگ و فریب ! گریه می كنید؟!ای كاش هیچ گاه اشك چشم هایتان تمام نشود و هرگز ناله هایتان خاموش نگردد. همانا مثل شما مثل زنی است كه رشته خویش را پس از خوب بافتن ،
پنبه نماید. شما سوگندهای خود را دست آویز فساد، در میان خویش قرار دادید.
((هان ! آگاه باشید! چه بد است آن بار گناهی كه بر دوش گرفته اید.
و عار شدید ننگی كه هیچ گاه لكه آن از دامن خود نتوانید شست و چگونه می توانید این ننگ را بشویید كه نواده خاتم پیامبران و معدن رسالت را كشتید، در حالی كه او مرجع رفع اختلافها و راهنمای زندگی تان بود و سرور و سالار جوانان اهل بهشت . گناهی بس بزرگ و كاری بسیار شوم مرتكب شده اید.
((آیا تعجب می كنید اگر آسمان خون ببارد؟ آگاه باشید كه چه بد و زشت بود آنچه نفستان به شما فرمان داد كه هم خدا را بر شما خشمگین نمود و هم در عذاب جاودانه خواهید بود.
((آیا می دانید كه كدام جگری را شكافتید؟ و چه خونی را ریختید؟ و كدام پرده نشینانی را از پرده بیرون كشیدید؟ كاری بس زشت و منكر مرتكب شدید كه نزدیك است آسمان ها از هول آن فرو ریزند و زمین بشكافد و كوه ها از هم متلاشی گردند.))(141)
141-ره توشه راهيان نور، ص 265 - 266.